یا حالا یا هیچ‌وقت؛ احیای ببر مازندران یا تاجگذاری نوادگان امیرکبیر
تاریخ انتشار: ۷ اردیبهشت ۱۴۰۱ | کد خبر: ۳۴۸۸۰۴۷۵
به گزارش ایرنا، ۱۴ تیم، هفت شهر و ۶ استان تا به اینجا در جام حذفی موفق به کسب عنوان قهرمانی شده‌اند و امشب(چهارشنبه) قرار است یک عدد به تمام اعداد مذکور اضافه شود چرا که یکی از ۲ تیم آلومینیوم اراک و یا نساجی مازندران وارد تالار جام‌داران می‌شوند. پیش از این هیچ تیمی از شهر قائمشهر و استان مازندران و یا شهر اراک و استان مرکزی موفق به کسب عنوان قهرمانی در جام شگفتی‌ها نشده‌اند.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
همراه با نساج‌های خسته اما امیدوار
در سال ۱۳۳۸ کارخانه نساجی تیم فوتبالی را با همین نام تاسیس کرد. چند سال بعد این تیم ۲ پاره شد اما مجددا آنها زیر یک پرجم واحد قرار گرفتند. نساجی سال‌ها برای رسیدن و ماندن در جمع بزرگان تلاش کرد و خون دل خورد.
هوادارانِ قدیمی‌ترین تیم شمال کشور، بعد از چند ساعت کار در کارخانه نساجی به این امید محل کارشان را ترک می‌کردند که می‌توانند به ورزشگاه وطنی بروند و بازی تیم محبوب‌شان را تماشا کنند.
آنها از سطح اول فوتبال ایران دور افتادند. کارخانه نساجی دیگر توان اداره تیم را نداشت. شرکت‌های خصوصی مدیریت باشگاه را به دست گرفتند و سرانجام در لیگ هجدهم شاهد اولین حضور نساج‌ها در لیگ برتر بودیم. امیدِ شهر خسته و نساج‌های زحمتکش توانست طلسم ۲۴ ساله را بشکند.
آنها حالا در آستانه اولین قهرمانی در جام حذفی هستند. قهرمانی‌ای که می‌تواند "ببر مازندران" را زنده نگه دارد و اثبات کند صبوری پیشه کردن به پای عشق قدیمی، ممکن است عاقبتی شیرینی داشته باشد.
تیم ساکت الهامی برای رسیدن به جام قهرمانی نیازمند حمایت هواداران پرشور خود است.
هوادارانی که دلخوشی‌شان همین تیم قرمز و سرمه‌ای پوش است.
تکرار سناریوی صنعت در فوتبال
به اراک می‌رویم. ۳۳ سال پس از تاسیس شرکت آلومینیوم ایران یا ایرالکو، باشگاه آلومینیوم در سال ۱۳۷۹ فعالیت خود را آغاز کرد.
آنها بارها تغییر نام دادند. پاس، صنایع، ایرالکو، شن‌سا، همیاری، شهرداری و دوباره آلومینیوم.
سال ۱۳۹۳ بود که آنها تصمیم گرفتند تیم فوتبال‌شان را هم همانند کارخانه‌شان "درست" مدیریت کنند. پله پله از دسته دوم تا لیگ برتر طی شد و نماینده سرزمین آفتاب در لیگ بیستم به سطح اول فوتبال ایران رسید.
آنها خیلی زود در آستانه فتح نخستین جام خود هستند. جامی که می‌تواند نشان دهد نوادگان امیرکبیر بزرگ توانایی عرض اندام در میان بزرگان را دارند و با توجه به امکانات خوبی که در این شهر صنعتی وجود دارد می‌توان به تبدیل شدنشان به یک قطب در فوتبال امیدوار بود.
ایرالکویی‌ها در نظر دارند پس از تولید ۱۹۰ هزار تن آلومینیوم در سال، در استخراج طلا از فوتبال نیز به موفقیت و خودکفایی برسند.
یا حالا یا هیچ‌وقت
و حالا نوبت جدال سرنوشت‌ساز است. ۲ تیمی که در ورزشگاه آزادی سرخابی‌های پایتخت را با ستاره‌های پرتعدادشان شکست دادند؛ باید در همین استادیوم ۷۸ هزار نفری ماموریت را به پایان برسانند.
نساجی برای صعود به فینال از سد تیمهای آرمان‌گهر سیرجان، گل‌گهر سیرجان، استقلال تهران و مس کرمان گذشت.
آنها بدون انجام بازی در شهر و ورزشگاه خودشان به فینال رسیدند. سه تیم از استان کرمان و یک تیم تهرانی رقبای‌شان بودند. پنج گل زده و یک گل خورده ماحصل تیم ساکت الهامی بوده است.
اما آلومینیوم. نماینده استان مرکزی تا دیدار پایانی توانست فجرسپاسی شیراز، سپاهان اصفهان، پرسپولیس تهران و خلیج فارس بندر ماهشهر را شکست دهد.
آنها با رسول خطیبی شروع کردند و با مهدی رحمتی ادامه دادند. سه تیم لیگ برتری و یک تیم لیگ دویی رقبای‌شان بودند. هفت گل زده و سه گل خورده ماحصل تلاش‌شان بود و فقط یک بار از اراک خارج شدند.
کفه ترازو به سمت نساجی
در سه تقابل این ۲ تیم در لیگ برتر تا به اینجا ۲ تساوی و یک پیروزی برای نماینده قائمشهر به ثبت رسیده است. آنها باید در هفته بیست و پنجم لیگ برتر نیز مقابل هم قرار بگیرند. دقیقا یک هفته پس از بازی در فینال جام حذفی. دیداری که برای تیم بازنده حکم جدالی انتقامی را خواهد داشت.
اگر بخواهیم منطقی نگاه کنیم این بهترین فرصت برای نساجی و آلومینیوم است تا به افتخاری بزرگ در فوتبال ایران نائل شوند.
مشخص نیست دوباره کِی شاهد حضور یکی از این ۲ تیم در فینال جام حذفی باشیم. پس برای جام‌دار شدن فرصت کنونی را نباید به سادگی از دست داد.
منبع: ایرنا
کلیدواژه: تیم فوتبال نساجی مازندران رسول خطیبی ساکت الهامی تیم فوتبال نساجی مازندران رسول خطیبی ساکت الهامی شرکت آلومینیوم ایران آلومینیوم اراک لیگ برتر جام حذفی
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.irna.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایرنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۴۸۸۰۴۷۵ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
توهین در آزادی، فرصتی دوباره برای احیای حقوق زنان در ورزشگاه‌ها
توهین یک مرد به خانم‌های حاضر در ورزشگاه آزادی، فرصت اعتراض دوباره‌ای به مخالفان حضور زنان در استادیوم‌ها داده است.
به گزارش خبرورزشی، حواشی دیدار پرسپولیس و سپاهان کماکان ادامه دارد و بیش از همه حول توهین‌های مردی می‌گذرد که سخنان او هیچ خریداری نداشت.
اما اگر از حکم کمیته انضباطی (ممنوعیت ۱۰ ساله برای ورود به ورزشگاه‌ها) و اینکه چه‌قدر قابلیت اجرایی دارد بگذریم، موضوع از ابعاد دیگری نیز قابل بررسی است:
اول اینکه چرا صحبت‌های یک تماشاگر پای دیگر تماشاگران و حاضران نوشته می‌شود؛ مگر در برخورد با راننده متخلف باید شرایط را برای دیگر رانندگان تنگ کرد یا جُرمِ ورزشکار خاطی را همه ورزشکاران گردن می‌گیرند که حالا برای این خطا و بی‌حرمتی، عده‌ای دوره افتاده‌اند که مسئله را با محوریت هوادار و تماشاگر و کلیت فوتبال بررسی کنند؟
دوم آن‌که مگر حرمت و کرامت انسانی محدود به زنان است که بسیاری برای پیش‌برد اهداف و دغدغه‌های خود، جایگاه زن را بهانه کرده‌اند و به‌طور هماهنگ مسئله را از این زاویه بررسی می‌کنند؟ مگر توهین وابسته به جنس و نقش توهین‌دیده است که عده‌ای به اسم حمایت از زن و حراست از جایگاه او، جلو افتاده‌اند و تازه برای همین بهانه هم به فکر حذف زنان از استادیوم هستند؟ یعنی اگر بی‌حرمتیِ مشابهی به‌جای زن، به گروه عظیم دیگری مثلن قشر کارگر اتفاق افتاده بود، دلواپسان ابتدا غم نان کارگر را به سینه می‌زدند و در مرحله چاره‌جویی، حذف کارگران از استادیوم را تجویز می‌کردند؟ هرچه‌قدر واکاوی اتفاق پیش‌آمده با محوریت «توهین‌دیده» عجیب است، جست‌وجوی راه‌حل در همین سمت ماجرا عجیب‌تر و چه بسا خنده‌دار به نظر می‌رسد! من خطا کنم و تو مجازات شوی در کدام عدالت‌خانه‌ای تعریف شده؟
سوم و مهم‌ترین، بررسی موضوع در بعد کلان و از زاویه فرهنگی و اجتماعی است؛ اینکه چرا مردی چنین افکار و ادبیاتی دارد، جدای آن‌که از مسئولیت او در این بی‌حرمتی ذره‌ای نمی‌کاهد، برگرفته از فرهنگ مردسالار و زن‌ستیزی است که متاسفانه کماکان در جامعه وجود دارد. البته که ارتقای فرهنگی در مسئله برابری زن و مرد، نه آسان است، نه در کوتاه‌مدت قابل انجام و نه موضوع این نوشتار، اما نقش ورزش، فوتبال و استادیوم‌ها در همین فقره قابل بررسی است؛ وقتی مردان در استادیوم سهم بیش‌تری دارند، جایگاه بهتری دارند و نزدیک‌تر می‌نشنیند، بدون حساب‌وکتابِ خاصی مشمول شرایط بهتری شده‌اند که در ادامه همان تفکر جنس دوم(!) است.
هرچه‌قدر بدبینی‌مان نسبت به بهانه تازه‌متولدشده‌ای به نام «مشکلات زیرساخت» را کاهش دهیم، باز هم می‌توان در همین شرایط تفکیکِ جایگاه زنان، وضعیت برابر و بهتری برای آنان به‌وجود آورد. اگر خانواده‌ها نمی‌توانند کنار یکدیگر تماشاگر مسابقه موردعلاقه‌شان باشند، می‌توان لااقل سهم یکسانی برای زن و مرد در نظر گرفت. اینکه از یک ورزشگاه مثلن ۵۰هزار نفری، ۴۸هزار بلیت را به مردان تخصیص دهیم و فقط ۲هزار بلیت برای خانم‌ها آزاد کنیم و ایشان را در بدترین سکوها بنشانیم، جز اینکه ادعا کنیم مجوز حضور زنان را صادر کرده‌ایم چه حاصلی داشته است؟
یادآور می‌شود استقبال پرتعدادتر مردان برای تماشای فوتبال حق بیش‌تری برای آنان ایجاد نمی‌کند. در وضعیت تفکیک‌شده فعلی، تصمیم‌گیرندگان باید با شمالی و جنوبی (یا شرقی و غربی) کردن استادیوم و ورودی‌ها، مساوات را برای زنان در فرصت و حق انتخاب فراهم کنند تا هم برای تهیه بلیت با مشکلات عدیده کنونی مواجه نباشند و هم همانند مردان امکان انتخاب بلیت با توجه به جایگاه و فاصله از زمین داشته باشند.
و در پایان؛ این تاکیدِ یادداشت روزنامه کیهان که شرایط ورزشگاه‌ها به گونه‌ای است که بسیاری از خانواده‌ها نه خود به ورزشگاه می‌روند و نه اجازه حضور فرزندان‌شان را می‌دهند، نکته دقیقی است که چاره‌اش نه در حذف زنان یا گوشه‌نشینیِ آنها، که اقدام فوری جهت فراهم کردن فرصت برای همین خانواده‌های علاقه‌مند مورداشاره کیهان است. اینکه می‌گویند مگر نگفتید ورود زنان جو ورزشگاه را بهتر می‌کند اما دیدید که نکرد و گفتیم که نمی‌کند، ماهی‌گرفتن از آب گل‌آلودی است که فدراسیون فوتبال با مدلی که برای حضور زنان در پیش گرفته مسبب آن است. فراموش نکنیم آن‌هایی که مدعی بودند حضور زنان می‌تواند موجب بهبود وضعیت فرهنگی استادیوم‌ها شود، سینما و شهربازی و بازار و ده‌ها مثال دیگری را نشان می‌دادند که روش کنونی جانمایی زنان هیچ شباهتی به آن مثال‌ها ندارد! البته که ورزشگاه‌ها به‌خاطر چنددهه مردانه بودن شرایط متفاوتی دارند، اما راه اصلاح، در استمرار این وضعیت یا تغییر معیوب آن نیست.
کانال عصر ایران در تلگرام
حقوق کدام یک از ایثارگران در سال ۱۴۰۳ افزایش داشت؟